LEBENSTEIN Jan

Urodził się w 1930 w Brześciu Litewskim. Studiował malarstwo w warszawskiej ASP w latach 1948-1954 pod kierunkiem Artura Nachta-Samborskiego. Debiutował podczas Ogólnopolskiej Wystawy Młodej Plastyki „Przeciw wojnie, przeciw faszyzmowi” w 1955 w warszawskim Arsenale. W 1956 związał się z Teatrem na Tarczyńskiej prowadzonym przez Mikrona Białoszewskiego. Tam miał pierwszą indywidualną wystawę. Tworzył osobiste, nasycone egzystencjalnymi lękami kompozycje. W 1959 krytycy francuscy przyznali mu Grand Prix na I Międzynarodowym Biennale Młodych w Paryżu. Od tego momentu mieszkał we Francji, w 1971 uzyskał obywatelstwo francuskie. Tworzył tez ilustracje do utworów literackich (Folwark zwierzęcy G. Orwella, Księga Hioba, Apokalipsa), zaprojektował witraż ze scenami z Apokalipsy dla Kaplicy Pallotynów w Paryżu, sporadycznie zajmował się scenografią. Brał udział w wielu wystawach, m.in. w Biennale w São Paulo, Documenta II w Kassel, Polotne 50 Ans de Peinture w Genewie. Współpracował z wieloma prestiżowymi galeriami, m.in. z Galerie Lambert w Paryżu, związany był ze środowiskiem Instytutu Literackiego i paryskiej Kultury - Jerzy Giedroyciem i Gustawem Herlingiem-Grudzińskim. Największa krajowa ekspozycja jego dorobku miała miejsce w Zachęcie w 1992. Ostatnia wystawa za życia objechała wiele miast polskich w 1999 r. Wtedy zmarł, w Krakowie.